Patrimonio da Catedral de Tui

Unha xoia gótica á beira do Miño

A Catedral de Santa María de Tui está situada nun outeiro con vistas excepcionais sobre o río e a localidade fronteiriza de Valença

Tui é a sede dunha das cinco dioceses de Galicia e o seu destacado papel na historia do noroeste peninsular deulle un importante patrimonio arquitectónico e cultural, entre os que destaca a Catedral de Santa María, o máximo expoñente da súa riqueza artística.

A cidade de Tui é a porta de entrada a Galicia para os milleiros de persoas que peregrinan a Compostela a través do Camiño Portugués e o Camiño Portugués da Costa, que entran pola ponte internacional desde Portugal e despois continúan pola provincia de Pontevedra.

A construción de a única catedral das Rías Baixas comezou a tomar forma despois de períodos turbulentos de invasións sarracenas e normandas na rexión. Foi construído a partir do ano 1120 e as obras prolongáronse ata 1180. A súa privilexiada localización permítelle dominar o impresionante conxunto histórico de Tui e desde a torre Soutomaior e os seus xardíns pódense gozar dunhas vistas excepcionais sobre ela río Miño cidade portuguesa de Valença.

As súas torres almenadas nos extremos danlle a aspecto defensivo o que, xunto coa combinación única de estilos arquitectónicos e a harmonía do seu claustro gótico, valeulle a súa declaración como ben de interese cultural en 1931.

A planta da igrexa, en forma de cruz latina, é fundamentalmente románica, pero a propiedade foi obxecto de sucesivas reformas e a súa construción incorporou o estilo gótico baixo o patrocinio do rei Fernando II. A súa fachada occidental, datada en 1225, está considerada a primeira obra gótica da Península Ibérica.

Dos órganos barrocos Na nave central destacan dous enormes órganos barrocos desde principios do século XVIII, obra de Domingo Rodríguez de Pazos. Os marcos, que lembran o casco dun barco, están profusamente decorados e na parte superior de cada un deles amosa a talla do santo ao que están dedicados: San Elmo e Santiago.

No interior da catedral destacan moitos elementos que destacan a nivel histórico e cultural; o primeiro o retablo da Expectación, pero tamén o altar relicario da capela das Reliquias, a capela do Santísimo e o marabilloso claustro, o único de estilo gótico que se conserva nas catedrais galegas.

O coro da catedral estivo na nave principal ata 1954, cando foi trasladado á capela maior. É unha obra de 1699 realizada por Francisco Castro Canseco.

O claustro merece especial atención durante a visita, un espazo de gran beleza e harmonía arquitectónica como xa dixemos. Realizouse na primeira metade do século XIII seguindo as pautas do gótico cisterciense, quizais pola influencia do seu veciño mosteiro de Santa María de Oia.

Ao redor do claustro expóñense pezas das escavacións arqueolóxicas e do antigo coro románico, sarcófagos medievais, laudes visigodas e antigas barras da catedral. Desde este fermoso e moi ben iluminado espazo onde reina a calma accédese a un pequeno xardín que funciona como balcón sobre o río Miño.

Museo Catedral

O museo ocupa o espazo da capela de Santa Catarina. A orixe do Museo da Catedral de Tui é o tesouro da catedral: pezas de uso litúrxico como cetros procesionales, cálices, adornos sagrados e numerosas imaxes. Cabe destacar a custodia do asento realizado polo ourive Juan de Nápoles Mudarra en 1602; unha imaxe policromada de madeira da Virxe co Neno, coñecida como a Patroa, que data de finais do século XIX. XIV; un ciborio de coco do século XVI. XV; e un fragmento do primitivo retablo maior de pedra caliza, de 1520.

O Museo Diocesano tamén alberga os únicos sambenitos da Inquisición que se conservan en España. Estes valiosos documentos históricos, restaurados e agora colgados xuntos nunha parede, corresponden a persoas concretas, herexes, procesadas ante o Tribunal da Inquisición. XVII).